Parabola bez wierzchołka

Dobra, za mną pierwszy miesiąc najdłuższych wakacji życia. Co z tego wynika, to sprawa dyskusyjna. Odpoczywam w ekstremalny sposób, niczym Michel z „Cząstek…” Houellebecqa. Trudno przyznać mi rację mojej matce Grażynie, która twierdzi, że się marnuję, patrząc całymi dniami w sufit, tudzież w okno. Znów nie przesadzajmy, czasami gdzieś wyjdę, albo westchnę, albo się zesram. W każdym bądź razie czuję, że ładuję te baterie, które nigdy nie były u mnie ruszane. Nie czuję się zmęczony fizycznie czy psychicznie, te sfery naładowałem bardzo szybko (eureka, pewnie są równoległe!). Raczej pierwszy raz od gimnazjum przypomniałem sobie, ze można egocentrycznie myśleć tylko o sobie. O ile wtedy, te 4-5 lat temu wynikało to z jakiejś głupkowatej nadwrażliwości, tak teraz trzeźwo patrzę na cały temat, analizuję możliwości i szanse, żeby tylko uniknąć dorosłości (co tylko świadczy o mojej wciąż niewyplenionej głupawce – „dorosły człowiek” pozbawiony jest złudzeń).

Ciągnąc dalej, niedorosłość to moja mała obsesja. Mówiąc kolokwialnie, nie chcę zdziadzieć. Nie znam żadnych przykładów mogących mnie podbudować w tym temacie, ale trudno mi uwierzyć, że nudziarskie i byle jakie życie jest tak nieuchronne jak moja łysina. Co takiego wymyśliłem, leżąc jak porażony przez miesiąc? Człowiekowi do prowadzenia fajnego życia, 'fajny’ to bardzo pomocny przymiotnik, potrzebna jest pasja. I proszę docenić ten termin, wcale nie chodzi mi hobby. Trzeba mieć coś, co przynosi satysfakcję, radość, ale też coś, czemu poświęcamy swoje życie. Bez pasji moim zdaniem trudno o spełnienie i, wydaje mi się, człowiek niespełniony przestaje o swym niespełnieniu myśleć, a co za tym idzie przestaje myśleć o rzeczach WAŻNYCH. Taka logika ma pewne braki, zdaję sobie z tego sprawę, ale trudno mi inaczej wytłumaczyć sobie istnienie osób, które pracują osiem godzin dziennie i wracają do domu tylko po to, by odpocząć przez następnym dniem w pracy. Strach pomyśleć, co się dzieje jak dostaną urlop, taki mały koniec świata. To chyba dobrze mi wróży na przyszłość, ja w „nic-nierobieniu”, a raczej w nierobieniu niczego praktycznego odnajduję dużo przyjemności.

Kończąc swój pierwszy wpis, a jednocześnie nawiązując do poprzedniego akapitu, moja matka Grażyna dziś, w wyniku mojego kolejnego naburmuszenia, stwierdziła z sarkazmem coś w stylu „a co, tobie się wydaje, że w moim wieku będziesz taki zajebisty i twoje dzieci będą się tobą jarać?”. Trafnie ujęta w pigułce moja życiowa sraka. Postanowiłem działać, nie ma co zakopywać gruszek w popiele – ściągam płytę Justina Biebera. Ech cholera, właśnie spojrzałem na moja parafrazę słów mamy z niemiłą refleksją, że w jej wieku nie zrozumiem, co napisałem.